Historia naszej cerkwi

W roku 1780 wieś Siemionówka (nazwa obowiązująca do II wojny światowej) była w dobrach Narewka i należała do bp. wileńskiego Ignacego Massalskiego. Od roku 1787 Siemionówka znajdowały się w rękach Jana Węgierskiego (szambelana królewskiego), któremu to niektórzy przypisują wystawienie murowanej Cerkwi św. Jerzego, chociaż inni twierdzą, że cerkiew została wybudowana w XVII wieku za czasów Massalskich lub Stanisława Karpa.

Cerkiew murowaną z drewnianą wówczas dzwonnicą i ogrodzeniem remontowano przed 1854 rokiem (najprawdopodobniej w roku 1848, ponieważ taki widnieje na drewnianym krzyżu stojącym dotychczas przed cerkwią). W 1894 roku dokonano remontu samej cerkwi.

Dziwnym jest fakt, że murowaną cerkiew wybudowano w XVIII wieku (XVII ?), a cmentarz w połowie XX wieku. Wiadomym jest, że w latach 1869-1956, zmarłych z Siemianówki i okolic, grzebano na cmentarzu w Narewce (najpierw na starym, później na nowym). Nie jest wiadomym gdzie odbywał się pochówek w okresie od wybudowania cerkwi do okresu, kiedy rozpoczęto dokonywać tego w Narewce. W okresie, gdy Siemianówka należała do parafii w Lewkowie, nie dokonywano tam pochówków ludności Siemianówki. Wielce prawdopodobnym miejscem cmentarnym jest niewielkie wzgórze, po drugiej stronie torów kolejowych od dworca PKP, które zostało rozkopane w czasie budowy stacji przeładunkowej w 1952 roku. Robotnicy wykopywali wówczas trumny ze szkieletami. Wszyscy żyjący ówcześni robotnicy twierdzą, że wykopywane kości świadczyły o pochówku wysokich ludzi. Taką tezę potwierdza również mapa geodezyjna z 1932 roku (zdjęcie poniżej z lewej strony), na której opisywany wcześniej teren wzniesienia nie jest oznakowany jako obszar orny, łąkowy, czy też siedliskowy, a jednocześnie jest opisany jako "Mogiłki", co w tutejszym języku brzmi Mohiłki i oznacza cmentarz. Teren ten jest oznaczony jako działka nr 155. Na działce nr 156 obecnie znajduje się współczesny cmentarz. Zdjęcie poniżej z prawej strony to zdjęcie satelitarne z zaznaczonymi działkami wyszczególnionymi na mapie z 1932 roku. Odnalezione miejsce, z bardzo dużą dozą prawdopodobieństwa, jest lokalizacją dawnego, zapomnianego cmentarza prawosławnego w Siemianówce, na którym pochówek odbywał się do 1869 r., a więc momentu powstania parafii w Narewce.

• 

  Mapa z 1932 roku z lokalizacją starego cmentarza.

• 

  Aktualne rozmieszczenie cmentarzy: starego i nowego.

W sierpniu 2016 roku, ukazały się nowe fakty. Z ksiąg metrykalnych z Lewkowa można wnioskować, że zmarli z Siemianówki chowani byli na cmentarzu w Lewkowie najprawdopodobniej od czasów powstania tego cmentarza do roku 1819. Paroch z Lewkowa zapisywał, że np. Szymon Birycki z Siemianówki pochowany na mogiłkach Lewkowskich. Były wprawdzie dwa zgony z Siemianówki z 1778 roku, gdzie paroch napisał, że pochowani byli przy kaplicy Siemionowskiej. Oczywistym jest że Siemianówka należała do parafii Lewkowo. W 1813 roku kapelanem Siemianowskim był Jan Skalski.

Od roku 1819 paroch lewkowski zapisywał, że mieszkańcy Siemianówki byli chowani na mogiłkach Siemianowskich, dlatego też ten rok można przyjąć za powstanie cmentarza w Siemianówce (już nieistniejącego, przy stacji przeładunkowej). Najprawdopodobniej cmentarz ten był miejscem pochówków mieszkańców Siemianówki i części okolicznych miejscowości do roku 1869, kiedy to Siemianówka przeszła pod wydzieloną parafię Narewka i wtedy już w Narewce chowano mieszkańców Siemianówki, do roku 1956, kiedy to powstała parafia Siemianówka i założono obecny cmentarz.

Najnowsze informacje pozwalają inaczej spojrzeć na naszą cerkiew. Otóż w spisie mieszkańców powiatu grodzieńskiego z 1832 roku wymieniona jest greko-unicka cerkiew Siemianowska pod wezwaniem św. Jerzego. Proboszczem jej był Józef syn Ławrentja (Wawrzyńca) Daniłowicz, lat 33, żonaty (imię żony nieczytelne), a synowie: Zenon, Zbigniew i córka Zenia. Do Siemianowki przybył 15 września 1831 roku na posadę kapelana i tu zamieszkał.