Wprowadzenie Najświętszej Bogurodzicy do Świątyni

Przenajświętsza Bogurodzica pierwsze trzy lata życia spędziła w Nazarecie, w domu swoich rodziców Joachima i Anny, którzy obiecali oddać Ją do świątyni na służbę Bogu. Gdy dożyli sędziwego wieku, Bóg posłał im córkę, którą nazwali Maria. Szczęśliwi rodzice wypełnili swoją obietnicę i gdy Maria skończyła trzy lata, ofiarowali Ją do świątyni. Trzymając w dłoniach zapalone świece, odprowadzili trzyletnią Bogurodzicę do pierwszego stopnia schodów prowadzących do świątyni, po czym postawili Ją na pierwszym ze stopni. Gdy zdjęli z Niej wierzchnie szaty, w których podróżowała i według zwyczaju przebrali w czyste, odświętne, Dziewica Pańska sama, niepodtrzymywana niczyją ręką, weszła po wszystkich stopniach tak sprawnie, jakby była dorosła. Arcykapłan Zachariasz, który wyszedł na spotkanie dziecka, prowadzony Duchem Świętym, uczynił rzecz niezwykłą – wprowadził Marię do miejsca zwanego „Świętym Świętych”, do którego nie tylko kobiety i dziewczęta, ale nawet kapłani nie mieli prawa wstępu. Sam zaś arcykapłan mógł wchodzić tam tylko raz do roku, by złożyć ofiarę za siebie i cały lud.

Dla podkreślenia duchowej doskonałości Matki Bożej na ikonie święta przedstawiona jest jako dojrzałą kobieta ubrana w maforion: w centrum ikony, gdzie św. Joachim i św. Anna przedstawiają Marię arcykapłanowi Zachariaszowi u wejścia do Świętego Świętych i po raz drugi – siedzącą na najwyższym stopniu schodów w sanktuarium Świątyni Jerozolimskiej, karmioną przez anioła.

Cerkiew uroczyście świętuje to wydarzenie, nazwane Wprowadzeniem Przenajświętszej Bogurodzicy do Świątyni, dnia 4 grudnia (21 listopada wg kalendarza Juliańskiego) i jest zaliczane do dwunastu wielkich świąt i mimo trwania postu Filipowego (przed Bożym Narodzeniem), Cerkiew zezwala na spożycie ryby.

Nie można z całą pewnością określić czasu ustanowienia święta Wprowadzenia do Świątyni Przenajświętszej Bogurodzicy, jednakże przyjmuje się, że zostało ustanowione przed końcem VII wieku. W cerkiewnej historii o tym wydarzeniu wspomina w pierwszym wieku biskup antiocheński Ewodiusz, a w czwartym wieku - błogosławiony Hieronim. Na Wschodzie święto to zyskało popularność już w VIII–IX w., ale wspominają o nim także św. Grzegorz z Nyssy (IV w.), German i Tarazjusz i patriarchowie konstantynopolitańscy (VII w.).

Od tego dnia zaczynamy śpiewać kolędy.